လြမ္းလိုက္တာ ဆြယ္တာျဖဴ

လြမ္းလိုက္တာ ဆြယ္တာျဖဴ

တစ္ခါတစ္ရံ အေတြးေတြက
တစ္ေလာကလံုးကို လင္းေစတဲ့ လေရာင္ဟာ
ငါးေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္မီးေလာက္
မလင္းဘူးလို႔ ထင္ေနတတ္တယ္။

အခန္းထဲကထြက္ၿပီး
လေရာင္ေအာက္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ပါလား
လမင္းရဲ့အလင္းဟာ
ဘယ္ေလာက္လင္းျဖာသလဲ သိရတာေပါ့။

ေဟာဗ်ာ..
ေလေျပေလညွင္းေတြေတာင္မွ
ဆမ္းထားေသးသဗ်
သိကၡာႀကီးရင့္တဲ့ ငါ့ပါးျပင္ဟာ
အနမ္းခံလိုက္ရၿပီ
နမ္းသြားတာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလညွင္းေလးထင္ရဲ့။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့...
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလက
ငါ့ပါးျပင္ကို လွမ္းရိုက္သြားတယ္
''ျဖန္း''ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ
ဣေျႏၵရင့္ရင့္ေတြ
ရွက္ေယာင္သန္းသန္းနဲ႔
ခ်မ္းတုန္ေနတယ္။

လြမ္းလိုက္တာ ဆြယ္တာျဖဴရယ္
ေဆာင္းညေအးေအးထဲမွာ
ငါ့ကို ေႏြးေထြးေပးဖို႔
မင္းကိုလြမ္းတယ္။

(မွတ္ခ်က္ ။ အခ်စ္ကဗ်ာမဟုတ္ပါ။သာသနာျပဳၾကြစဥ္က ရွမ္းရိုးမေတာင္ေပၚက
ေဆာင္းညေအးေအးေတြနဲ႔အတူေရးခဲ့တဲ့ ျမဴႏွင္းေတြၾကားက အလြမ္းကဗ်ာေလး
တစ္ပုဒ္ပါ။)

အရွင္စႏၵကုမာရ(ေရႊႀတိဂံ)
၁၀-၀၇-၂၀၁၃(ဗုဒၶဟူးေန႔)